به نام خدای بهار آفرین
تغییر زمین وتغییر زمان
مردم شریف و آزاده ی ایران، برادران و خواهران هم میهن، بهار دیگری از راه رسیده است. قدومش را مبارک داشته، به یکایک شما هم میهنان عزیز تبریک عرض نموده و برای شما سال خوشی را آرزو می نمائیم.
از دیرباز مردم ایران با استقبال از « نوروز» یا « روز نو» که آغاز دیگری از چرخه ی چرخان و شگفت انگیز زندگی است ، به جشن و شادمانی می پرداختند و همگام با آن زندگی جدیدی را شروع می کردند. به ویژه در آن روزگاران اولیه که مناسبات انسان با طبیعت بسیار حسنه تر از امروز بود و طبیعت پناهگاه امن انسان به حساب می آمد و با خوشی های آن خوش بود و نا ملایمات آن را به کمک دانش و فن هماهنگ با خود طبیعت قابل تحمل می کرد.
امروزه با کمال تاسف مناسبات نامناسب انسان ها با همدیگر به معنای عام ، حتی مناسبات او با طبیعت را هم تحت سیطره در آورده و به تخریب گسترده ی محیط زیست انجامیده است و طبیعت دیگر یار و یاور انسان نیست. نمونه ی آشکار این هردو مناسبات نامناسب، یعنی مناسبات انسان با انسان و انسان با طبیعت را، به طور خاص، در ایران امروز می بینیم .
تضاد و تخاصم در جامعه ی ما از حد اندازه ی متعارف تجاوز کرده و به مرحله ی هراس آوری از گسست های اقتصادی، اجتماعی ،سیاسی، اداری، مدیریتی، فرهنگی، اخلاقی، عاطفی و... رسیده است. گوئی تحت تا ثیر حاکمیت« ضد تاریخی » تمامی مردم با همدیگر سر ستیز دارند و تمامی سیستم ها در حال فروپاشی می باشند. در همان حال به دلیل بی تدبیری در امر تعامل با محیط زیست نه تنها قدرت مقابله با حوادث ویرانگری مثل زلزله، خشکسالی و موارد مشابه وجود ندارد بلکه هر باران رحمتی به سیل عذاب تبدیل می شود و کار به جایی رسیده است که آلودگی هوای تهران قلب زندگی مردم این شهر و زندگی قلب ها را نشانه گرفته است و عذاب حاصل از خشکسالی سال هاست که دست از سر این سرزمین و مردم آن بر نمی دارد. با این تفاسیر آیا درست نخواهد بود اگر بگوییم حرث و نسل این ملت در معرض تباهی و نابودی قرار گرفته است.
اگر واقعا چنین است که حتما هست پس باید هوشیار بود و از زاویه ی درستی به واقعیت های ناگوار پیش آمده نگاه کرد و در فکر چاره اندیشی بود. حاکمیت سرگردان به شیوه ی سی سال گذشته با انداختن بار مسئولیت این انهدام همه جانبه بر دوش این و آن، این بار هم سعی خواهد کرد به بهانه ی تحریم های غرب و کاهش قیمت نفت و خشکسالی های پیاپی شانه از زیر بار مسئولیت مدیریتی خودش خالی کرده و آن را به گردن زمین و آسمان بیندازد در حالی که همه می دانیم مشکل اصلی سی سال گذشته این کشورناشی از حاکمیت نالایق و سوء مدیریت آن است. پس ضمن افشای ترفندهای فرافکنانه ی نظام باید راه تغییرات را گشود و مصرانه در آن گام نهاد. آغاز هر تغییر هم، تغییر و اصلاح در سیاست و مدیریت کشور است در غیر این صورت گرفتار نابودی ناگزیر خواهیم شد.
پس با توجه به دعای تحویل سال:
یا مقلب القلوب و الابصار یا مدبر الیل و النهار
یا محول الحول و الاحوال حول حالنا الی احسن الحال
که در گذرگاه عبور از کهنه به نو می خوانیم باید در اندیشه برگرداندن دل ها و دیده هایمان باشیم و همگام با هستی در بسامان آوردن شب ها و روزهایمان تلاش کنیم تا بتوانیم چگونه بودن خودمان را دگرگونه کنیم و در نهایت آن را به نیکوترین گونه ها بگردانیم.
به باور ما که بعضا و به تناوب بیش از دو سوم از سی سال گذشته را به عنوان زندانی سیاسی، در زندان به سر برده ایم، زمان یک دگرگونی بزرگ فرا رسیده است. این دعا و درخواست در سالی که در پیش رو داریم زمینه اجابت بسیار دارد به شرط این که برخورد مسئولانه و هوشیارانه ای داشته باشیم. اگر به هوش نباشیم و بر این دگرگونی های اجتناب ناپذیر نظارت و مدیریت نکنیم وآن را به سرانجام نیکو نرسانیم، این نگرانی وجود دارد که دسیسه های پنهان اما مشترک خارج و داخل بیراهه طی شده در سه دهه گذشته را به بیراهه دیگری بکشاند و راه آزادی و آبادی این کشور هم چنان مسدود بماند. امید است که چنین نشود.
در پایان بار دیگر سال نو را به همه شما سروران شادباش می گوییم و برای شما آرزوی سرافرازی و سربلندی داریم.
جمعی از زندانیان سیاسی بند 350 زندان اوین
27 اسفند 1387
علی صارمی
محمد علی منصوری
سید ظهورنبوی چاشمی
انتشار :
فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران
http://pejvakzendanyan.blogfa.com
pejvak_zendanyan10@yahoo.com
pejvakzendanyan@gmail.com
tel.:0031620720193
تغییر زمین وتغییر زمان
مردم شریف و آزاده ی ایران، برادران و خواهران هم میهن، بهار دیگری از راه رسیده است. قدومش را مبارک داشته، به یکایک شما هم میهنان عزیز تبریک عرض نموده و برای شما سال خوشی را آرزو می نمائیم.
از دیرباز مردم ایران با استقبال از « نوروز» یا « روز نو» که آغاز دیگری از چرخه ی چرخان و شگفت انگیز زندگی است ، به جشن و شادمانی می پرداختند و همگام با آن زندگی جدیدی را شروع می کردند. به ویژه در آن روزگاران اولیه که مناسبات انسان با طبیعت بسیار حسنه تر از امروز بود و طبیعت پناهگاه امن انسان به حساب می آمد و با خوشی های آن خوش بود و نا ملایمات آن را به کمک دانش و فن هماهنگ با خود طبیعت قابل تحمل می کرد.
امروزه با کمال تاسف مناسبات نامناسب انسان ها با همدیگر به معنای عام ، حتی مناسبات او با طبیعت را هم تحت سیطره در آورده و به تخریب گسترده ی محیط زیست انجامیده است و طبیعت دیگر یار و یاور انسان نیست. نمونه ی آشکار این هردو مناسبات نامناسب، یعنی مناسبات انسان با انسان و انسان با طبیعت را، به طور خاص، در ایران امروز می بینیم .
تضاد و تخاصم در جامعه ی ما از حد اندازه ی متعارف تجاوز کرده و به مرحله ی هراس آوری از گسست های اقتصادی، اجتماعی ،سیاسی، اداری، مدیریتی، فرهنگی، اخلاقی، عاطفی و... رسیده است. گوئی تحت تا ثیر حاکمیت« ضد تاریخی » تمامی مردم با همدیگر سر ستیز دارند و تمامی سیستم ها در حال فروپاشی می باشند. در همان حال به دلیل بی تدبیری در امر تعامل با محیط زیست نه تنها قدرت مقابله با حوادث ویرانگری مثل زلزله، خشکسالی و موارد مشابه وجود ندارد بلکه هر باران رحمتی به سیل عذاب تبدیل می شود و کار به جایی رسیده است که آلودگی هوای تهران قلب زندگی مردم این شهر و زندگی قلب ها را نشانه گرفته است و عذاب حاصل از خشکسالی سال هاست که دست از سر این سرزمین و مردم آن بر نمی دارد. با این تفاسیر آیا درست نخواهد بود اگر بگوییم حرث و نسل این ملت در معرض تباهی و نابودی قرار گرفته است.
اگر واقعا چنین است که حتما هست پس باید هوشیار بود و از زاویه ی درستی به واقعیت های ناگوار پیش آمده نگاه کرد و در فکر چاره اندیشی بود. حاکمیت سرگردان به شیوه ی سی سال گذشته با انداختن بار مسئولیت این انهدام همه جانبه بر دوش این و آن، این بار هم سعی خواهد کرد به بهانه ی تحریم های غرب و کاهش قیمت نفت و خشکسالی های پیاپی شانه از زیر بار مسئولیت مدیریتی خودش خالی کرده و آن را به گردن زمین و آسمان بیندازد در حالی که همه می دانیم مشکل اصلی سی سال گذشته این کشورناشی از حاکمیت نالایق و سوء مدیریت آن است. پس ضمن افشای ترفندهای فرافکنانه ی نظام باید راه تغییرات را گشود و مصرانه در آن گام نهاد. آغاز هر تغییر هم، تغییر و اصلاح در سیاست و مدیریت کشور است در غیر این صورت گرفتار نابودی ناگزیر خواهیم شد.
پس با توجه به دعای تحویل سال:
یا مقلب القلوب و الابصار یا مدبر الیل و النهار
یا محول الحول و الاحوال حول حالنا الی احسن الحال
که در گذرگاه عبور از کهنه به نو می خوانیم باید در اندیشه برگرداندن دل ها و دیده هایمان باشیم و همگام با هستی در بسامان آوردن شب ها و روزهایمان تلاش کنیم تا بتوانیم چگونه بودن خودمان را دگرگونه کنیم و در نهایت آن را به نیکوترین گونه ها بگردانیم.
به باور ما که بعضا و به تناوب بیش از دو سوم از سی سال گذشته را به عنوان زندانی سیاسی، در زندان به سر برده ایم، زمان یک دگرگونی بزرگ فرا رسیده است. این دعا و درخواست در سالی که در پیش رو داریم زمینه اجابت بسیار دارد به شرط این که برخورد مسئولانه و هوشیارانه ای داشته باشیم. اگر به هوش نباشیم و بر این دگرگونی های اجتناب ناپذیر نظارت و مدیریت نکنیم وآن را به سرانجام نیکو نرسانیم، این نگرانی وجود دارد که دسیسه های پنهان اما مشترک خارج و داخل بیراهه طی شده در سه دهه گذشته را به بیراهه دیگری بکشاند و راه آزادی و آبادی این کشور هم چنان مسدود بماند. امید است که چنین نشود.
در پایان بار دیگر سال نو را به همه شما سروران شادباش می گوییم و برای شما آرزوی سرافرازی و سربلندی داریم.
جمعی از زندانیان سیاسی بند 350 زندان اوین
27 اسفند 1387
علی صارمی
محمد علی منصوری
سید ظهورنبوی چاشمی
انتشار :
فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران
http://pejvakzendanyan.blogfa.com
pejvak_zendanyan10@yahoo.com
pejvakzendanyan@gmail.com
tel.:0031620720193
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر