استمداد زندانی سیاسی ارژنگ داودی از سازمانهای حقوق بشری بین المللی

با یاد خدا

صد رحمت به دزدان سر گردنه،صد رحمت به قاطعون طریق

غارتگران رژیم ولی فقیه را دریابید،

در خواست استمداد از سازمان ملل ،سازمانهای حقوق بشری سراسر دنیا ،آزادیخواهان جهان و مبارزان سیاسی

من قربانی ستم بارگی فقیه خونخوارم

من ارژنگ داودی زندانی سیاسی زندان رجائی شهر قربانی ستم بارگی فقیه خونخوارم ،با توجه به 2 پروندۀ متشکله علیه اینجانب ؛ اول به شماره ط د / 7232/ 83 مطروحه در شعبۀ 26 دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی وقت حسن زارع دهنوی معروف به قاضی حداد و دومی به شماره ط د /8983/86 مطروحه در شعبۀ 15 دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی ابوالقاسم صلواتی قروه و با اعلام اسامی نامبرده در ذیل توجه همگان را به شرح مختصری از مظلمه جلب می نمایم .

1.حسن حداد با نام حقیقی حسن زارع دهنوی قاضی پرونده اول و مقام امنیتی صادر کننده کیفر خواست پروندۀ دوم و سر دستۀ باند مافیایی امنیت مستقر در دادگاه انقلاب که از جمله فجایع شنیع کهریزک را رغم زدند .

2 قاضی سعید مرتضوی که به علت افشای راز قتل زهرا کاظمی و به صراحت متهم کردن ایشان توسط اینجانب در فیلم ایران ممنوع به کارگردانی خانم کانادایی جیم هوکان کینه مرا به دل گرفته و از هر فرصتی برای ضربه زدن به اینجانب و خانواده و دوستان و بستگان استفاده می کند .

3. محمود طباطبائی بازپرس شعبۀ 12 دادسرای انقلاب تهران و از شکنجه گران ارشد رژیم ولایت فقیه

4. مهدی مهدی پور گنجی بازپرس کشیک پرونده ها (هر دو پرونده فوق) که جوان بیست و چند ساله ای است و او را قاضی مهدی پور صدا می کنند.

5. کارشناس ارشد پرونده میثم که در هنگام بازجوئی برایم اسلحه کشید و مرا تهدید به سوراخ سوراخ کردن نمود.

6. بازجوی ارشد هر 2 پرونده بنام مصطفوی که ساواکیهای معدوم مثل آرش و تهرانی را روسفید کرده است

7. بازجوهای پرونده از جمله یاسر و چند تن دیگر که قیافه آنها را دیدم ولی حتی اسم مستعار آنها را نتوانستم متوجه شوم

8. سه تن از افراد معاونت منحلۀ امنیت به نام های قیاسی ،حاج محمد و حاجی فلاح

9. سردار پاسدار علی صلاحی ،کاندیدای عضویت در شورای تهران در سال 1385 مدیر عامل باشگاه ورزشی پیام در استان خراسان و رئیس یک بنیاد جعلی بنام آینده سازان نوید

10 سردار پاسدار محمد کسائیان

11. سردار پاسدار عبدالله ذیقمی

12. سرهنگ پاسدار کمیجانی از شکنجه گران زندان کهریزک

13 آخوند ها علم الهدا و ناصحی

14. آخوندزاده مهدی عالم راستی از افراد حفاظت و اطلاعات قوۀ قضائیه

به آگاهی می رساند که هر چند بعضی از اسامی فوق مستعار هستند ولی چون همۀ نامبردگان در 2 پرونده مزبور دخیل بوده اند لذا کاملا شناخته شده بوده و به راحتی قابل پیگرد می باشد.

به استحضار همگان می رساند که در تاریخ 18/ 8 /82 مقارن ساعت یک بعد از ظهر در تقاطع بلوار گشاورز و خیابان کارگر شمالی توسط چند نفر لباس شخصی بطرزی بسیار زننده از اتومبیل پیکان متعلق به مدرسه پرتوی حکمت به شماره 43 د 859 تهران 11 بیرون کشیده شدم و پس از ضرب و شتم و فحاشی در انظار عمومی با دست بند و چشم بند به محل نامعلومی اعزام و بدون تفهیم اتهام چند روز متوالی در آن بازداشتگاه غیر قانونی تحت شدیدترین شکنجه ها قرار گرفتم .

فردای روز پس از دستگیری مرا با چشمان بسته به محل کار و سکونت برده و پس از حدود 4 ساعت بازرسی کامل همۀ نقاط و زاویای تمام ساختمان و حتی تخریب نقاط مشکوک در دیوارها و کف ساختمان آنچه را لازم دانستند ضبط و پس از تنظیم صورتجلسه دوباره به محل بازداشت در سلول انفرادی باز گرداند. چند روز بعد به همراه آقای احمد باطبی که تا چند دقیقه قبل از دستگیری با هم بودیم و همزمان در همان نقطه دستگیر شده بودیم به بند امنیتی 2 – الف مستقر در زندان اوین منتقل شدیم که به علت وخامت اوضاع جسمانی من در اثر شکنجه های طاقت فرسا مسئول بند امنیتی مستقر در زندان اوین تا آمدن 2 پزشک و معاینه کامل من و تهیۀ گزارش پزشکی از پذیرش هر دوی ما خوداری نمودند و لذا چند ساعتی را در ماشین اعزام در کنار هم بودیم .آقای باطبی یک بار در دسشوئی بازداشتگاه قبلی و نیز در طول 6 الی 7 ساعت که در حین انتقال و پذیرش در بند امنیتی با هم بودیم با چشمان خود دید که در آن روز چه حال وخیمی داشتم .

به هرحال در مدت بیش از 3 ماه تحمل انفرادی به علت مقاومت و امتناع از هر گونه بازجوئی چه کتبی و چه شفاهی و در اثر شکنجه های گونا گون جمعا 6 بار به بیمارستان اعزام شدم که 4 مرتبه تحت نام های مستعار ؛ محسن قربانی ،خسرو آبادانی ،محمد عاشوری و اکبر لک به بیمارستان بقیت الله متعلق به سپاه پاسداران واقع در خیابان ملاصدرای تهران اعزام وجمعا به مدت 17 روز در طبقه 10 یعنی طبقۀ بیماران امنیتی بستری شدم .

بعد از انتقال به بند عمومی در تاریخ 26/ 11 / 82 و طی تماس تلفنی با مدرسه متوجه شدم که در تاریخ 8 / 10 / 82 یعنی 50 روز بعد از دستگیریم ماموران امنیتی به سرپرستی بازجو مصطفوی دوباره به آنجا مراجعه و 2 سام سونت حاوی اسناد و مدارک، وکالتنامه ،بن چاق ،سند ،صلح نامه و غیره مربوط به اینجانب و سایر اعضای خانواده بزرگ مرحوم پدرم را به غارت برده ولی به علت ازدحام اولیائی مدرسه و درخواست مسئولان مدرسه بلاجبار در این رابطه صورت جلسه ای ناقص و سرسری تنظیم و به مدیر وقت مدرسه تحویل داده اند ( یک نسخه آن را به مدیر وقت مدرسه تحویل دادند) بلافاصله دانستم که بازجو مصطفوی عملی کردن تهدیدات خود و بازپرس طباطبائی مبنی بر نابود کردن زندگی این جانب و خانواده ام به علت پایداری و مقاومت در برابر آنها را آغاز نموده اند و از همان زمان برای بازپس گرفتن 2 سام سونت فوق الذکر که حتی یک برگ از آنها با موضوع اتهامات وارده مربوط نبود تلاش کردم . این حقیقت که 4 سال بعد که همسرم موفق شد که فقط شناسنامه ام را تحویل بگیرد به وضوح نشان می دهد که ضبط 2 سام سونت مورد بحث از شگردهای امنیتی برای ایجاد اختلاف در خانواده و به منظور غارت صورت پذیرفته است. به هر حال به علت پیگیری سر سختانه اسناد و مدارک مورد بحث در سال 83 به زندان رجائی شهر و متعاقبا در سال 84 به زندان مرکزی بندر عباس تبعید شدم .

در سال 85 به علت تلاشهای سازمانهای بین المللی و وخامت وضعیت جسمی با مرخصی استعلاجی ام در زندان مرکزی بندر عباس موافقت شد و بازگشت من به تهران مصادف شد با تحویل و تحول امور مدرسه به اداره کل آموزش و پرورش استان تهران ،زیرا که قاضی حسن حداد عملا به انحلال کلیت مجتمع آموزشی فرهنگی پرتو حکمت که مدیریت آن را بر عهده داشتم حکم داده بود. بناچار در طبقۀ همکف ساختمان 3 طبقه سکونت گزیدیم تا نسبت به تعمیر و اجارۀ دو طبقۀ دیگر اقدام نمایم و در همین اثنا برای دریافت 2 سام سونت اسناد و مدارک مورد بحث به دفتر معاونت امنیت مراجعه و خواستار تحویل آنها شدم که چند روز بعد اسناد را در دفتر معاونت امنیت حاضر نمودم و پس از بررسی آنها و مطابقت با صورت جلسه تنظیمی سپاه پاسداران به کمک یکی از .... جمعی معاونت امنیت به نام آقای قیاسی و به سرپرستی حاجی فلاح معلوم شد که 12 پوشه از اسناد که بخشی از آنها حیاتی بودند موجود نمی باشد علاوه بر آنها چون در ارتباط با اقلام زیر نیز که در روز اول دستگیری همراه من بودند. هنوز اقدامی صورت نپذیرفته بود از دریافت 2 سام سونت موجود در محل دفتر معاونت امنیت خوداری نمودم . آنچه که در هنگام دستگیری در تاریخ 18 / 8 / 82 به همراه داشتم که هنوز معلوم نیست چه بر سر آنها آمده و مورد چه سوء استفاده هایی قرار گرفته و یا برای حیف و میل نمودن آنها چه شگردهای مافیایی بکار برده اند به شرح زیر است :

1. یک دستگاه اتومبیل پیکان به شماره 43 د 859 تهران 11

2 . دو دستگاه گوشی موبایل به شماره های 0912.1003356 و 0912.1263550

3. گواهینامه رانندگی ،پاسپورت معتبر ،اسناد و کارت اتوموبیل و نیز اسناد و کارت موبایلها و قدری مدارک دگر

4. حدود 400 تومان وجه نقد

5 . 30 میلیون تومان تراول چک بانک تجارت

به هرحا اصرار اینجانب مبنی بر تحویل گرفتن تمام اموال و اسناد و امتناع از دریافت 2 سام سونت مذکور بطور ناقص موجب بر افروختن حداد و دارو دسته اش شد. بطوری که فورا در همان محل دفتر معاونت امنیت واقع در طبقۀ سوم دادگاه انقلاب دستور بازداشت مرا صادر نموده و دوباره پس از گذشت 4 سال به بند امنیتی 2 – الف مستقر در زندان اوین فرستادند . در این بند امنیتی دوباره بازجوئیهای طاقت فرسا ،سئوالات بی ربط و تهدید ها توسط همان بازجوها به سرکردگی بازجو مصطفوی شروع شد که نهایتا منجر به تشکیل پرونده دوم مطروحه در شعبه 15 دادگاه انقلاب شد که هنوز پس از 3 سال در دست رسیدگی قرار دارد.

چند روز پس از استخلاص از بند امنیتی که در تاریخ 16/06/ 86 که در نتیجه وخامت حال جسمانی ام بر اثر اصرار بر تداوم اعتصاب غذا صورت پذیرفت و امکان تماس تلفنی در بند عمومی 350 زندان اوین متوجه شدم که همانند سال 82 باز هم بازجو مصطفوی و ایادیش به ملک موصوف به مدرسه سابق مراجعه و در غیاب ما و سایرین مقداری اسناد و مدارک موجود در کیف چرمی قهوه ای رنگ من و نیز لپ تاپ و دیسکت ها و سی . دی ها غیره را خارج وآن طبقه را پلمپ نموده و به مستاجران طبقات بالا هم پس از دادن مهلت کوتاهی و انقضای مدت کلیت ساختمان را پلمپ نموده است. پس از 23 سال سکونت بلامعارض که 11 سال نیز در آنجا مدرسه دایر کرده بودم ،اجازه ندادند حتی یک دست لباسهایمان را از خانه خارج کنیم و به همان صورت آن را پلمپ کردند که مواد غذایی در آن نیز همگی گندیدند و به علت بوی تعفن شدید مجبور شدند بروند و قدری نظافت کنند. آنها چند ماه بعد بود که بازجو مصطفوی شناسنامه مرا و نیز قدری طلا آلات مربوط به همسرم و 200 هزارتومان تراول چک موجود در طبقۀ همکف را به او تحویل داد ولی در باب اینکه چه چیزهایی را ضبط نموده و با خود برده هیچ توضیحی نداد که حتی حاضر به تحویل یک نسخه از صورت جلسه ها ی احتمالی نگردید .

2 ماه بعد چون تلاشهایم نتیجه نداد به عنوان تنها راه ممکن به شورای حل اختلاف زندان اوین شکایت کردم که ابتدا در این رابطه پرونده ای در شعبۀ 2904 آنجا تشکیل شد ولی علیرغم رسیدگیهای اولیه بعد از مدتی به این بهانه که به شکایت متهمان امنیتی بویژه از نوع سیاسی آن رسیدگی نمی شود پرونده را مختومه نموده و طی یک نامه صوری و بدون مهر و امضاء از سوی شعبه بلا تصدی 26 دادگاه انقلاب تهران به زندان رجائی شهر پرتاب گردیده و در میان بیش از 600 تن از شرورترین زندانیان در بند 6 زندان رجائی شهر نگهداری شدم و تمام تضیقات ممکن در مورد من اعمال شد. بطوریکه حتی حق استفاده از کتابخانه زندان هنوز که هنوز است از من سلب شده است.بلاخره پیگیریهای اینجانب از درون زندان و همسرم در خارج از زندان به تشکیل پرونده شماره 215/ 87 اداره کل حقوق شهروندی دفتر حفظ حقوق شهروندی تهران منجر شد و در نتیجه به علت محکومیت حسن حداد و دار و دستۀ نامبرده اش در پرونده متشکله طی مرسولۀ شمارۀ 50 / 88 / 92566 مورخه 14 /11 / 88 کلیت پرونده برای نتیجه گیری نهایی و اعلام رای به دادسرای انتظامی قضات ارسال و تحت شمارۀ 88 / 100/4989 پرونده اتهامی بر علیه قاضی حداد و دارو دسته اش تشکیل و مورد رسیدگی قرار گرفت.

نهایتا در تاریخ روز چهارشنبه 25 /01 / 89 بدستور دادیار شعبۀ سوم دادسرای دادگاه انقلاب تهران به وسیلۀ پلیس امنیت تهران ملک مزبور بازگشائی و به همسرم تحویل داده شد ولی متاسفانه فردای آن روز دار و دسته حداد قلدرمابانه و بدون هرگونه حکم قضائی و بطرزی خودسرانه اقدام به تعویض قفل ها نموده اند و این میر ساند که حتی بعد از ماجرای کهریزک و انحلال معاونت امنیت هنوز حسن حداد و دارو دسته اش که دیگر چیزی هم برای از دست ندارند. بجای عبرت پذیری و تغییر رفتار هنوز همان رویه های مزموم سابق را به ویژه در ارتباط با زندانیان سیاسی قدیمی از طریق عوامل و ایادی خود اعم از کادر و مخبرین دنبال می کند. متاسفانه علیرغم تایید حقانیت اینجانب و خانواده هیچ یک از مراجع فوق اشاره نسبت به احقاق حقوق حقۀ ما اقدام ننموده اند. زیر همگی مدعی هستند که اختیارات قانونی آنها در همان حدی بود که خانه را بازگشائی کنند و در حدی نیست که بتوانند اقدام عملی بیشتری را در برابر این مقامات امنیتی انجام دهند و می گویند برای رسیدگی قطعی و نهائی به اینگونه پرونده ها که تخلافات عدیده مقامات ارشد قضائی و امنیتی که عمدتا از سپاه پاسداران هستند.

لازم است رئیس قوه قضائیه طی حکمی یک قاضی ویژه تعیین نماید با ورود به ماهیت به حواشی پرونده گزارش لازم را تهیه نموده و رئیس قوه قضائیه بتواند با استفاده از اختیارات قانونی خود دستورات لازم را بطور صریح صادر و ختم موضوع را اعلام نمایند و این امر بر اساس ضرب المثل معروف: دست ما کوتاه و خرما بر نخیل و این امر بدون فشارهای خارجی و تلاشهای سازمانهای حقوق بشری بویژه مرجع مشروع بین المللی سازمان ملل متحد امکان پذیر نمی باشد

با تشکر از تمامی کسانی که در این راه ما را یاری می دهند

ارژنگ داودی زندان رجائی شهر کرج

شنبه، 4 اردیبهشت1389

انتشار: فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران

گزارش فوق به سازمانهای زیر ارسال گردید:

کمیساریای عالی حقوق بشر

کمسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا

سازمان عفو بین الملل

http://pejvakzendanyan.blogfa.com

pejvak_zendanyan10@yahoo.com

pejvakzendanyan@gmail.com

Tel. : 0031620720193

نامه یک زندانی سیاسی محکوم به اعدام به دبیر کل ملل متحد

ریاست محترم سازمان ملل متحد جناب آقای بان کی مون،

با سلام و نهایت ادب و احترام خدمت شما ریاست محترم سازمان ملل به استحضار حضرت عالی می رسانم اینجانب مهدی اسلامیان روشنفکر و مدافع حقوق بشر و زندانی سیاسی که مدت 2 سال است بی گناه تحمل حبس می نمایم و مدت یک سال است در سلولهای مخوف و انفرادی بند 209 زندان اوین زیر شدیدترین شکنجه ها قرار داشتم و تمامی این سختیها را به جرم برادر بودن متحمل شدم .

طبق گفته های نادرست معاون امنیت دادستان دادگاه انقلاب پایتخت ایران تهران به اتهام محاربه، افساد فی ارض ،عضویت در انجمن پادشاهی ،تلاش برای براندازی نظام جمهوری اسلامی ایران ،کمک مالی موثر به گروهای ضد انقلاب بی دلیل و بدون هیچ دلیل و مدرکی و اعترافی توسط قاضی به اعدام محکوم شدم .

و هم اکنون در برابر چوبه دار ایستاده ام و سه نفر از هم بندانم بخصوص برادر کوچکم (محسن اسلامیان 19 ساله) در تاریخ 21 / 2 / 1388 در شیراز اعدام شدند و مابقی هم بندانم در زندان اوین بدون هیچ دلیل و مدرکی متحمل کیفر شدیم .

در این مدت که در انفرادیهای زندان اوین بودم شبها از صدای ناله های دختران و پسران از خواب بیدار می شدم و تا صبح همراه با داد و فریادهای این مظلومان با خدای خود راز و نیاز می کردم و می گفتم خدایا کجایی؟ آیا تو هستی ؟ در این مدت که در 209 اوین بودم متحمل شکنجه های زیادی شدم که گاهی اوقات از شدت شکنجه خود را با سر به دیوار می کوبیدم و بارها و بارها صدای غل و زنجیر جوانان این مرز و بوم را می شنیدم که از این سالن به آن سالن می رفتند .

مدت چهار ماه که در بند عمومی زندان اوین بودم .جوانانی را برای مداو به بهداری می آوردند که همگی خرد سال یا جوان بودند و به خاطر تجمعات بعد از انتخابات بشدت شکنجه شده بودند و تمام صورت وبدن آنها متورم و کبود بود که دل هر آزاده ای به درد می آورد . هر روزی که بنده به بهداری می رفتم دختران نوجوان را می دیدم که همگی بچه بودند و با لباس کاملا پوشیده و چهرۀ ترسیده و مضطرب آنها را می دیدم .

آقای بان کی مون آیا حق ما جوانان ایران از زندگی این است؟آیا خداوند ما را برای زجر کشیدن آفریده است؟ آیا شما که نماینده تمام کشورهای دنیا هستید و برای بازدید از کشور عزیزمان ایران قصد دارید بیایید .آیا از زندانهایی مثل اوین و رجائی شهر برای رسیدن به حقیقت بازدید خواهید کرد؟ آیا دین خود را به خدا و فعالین حقوق بشر و مردم همانگونه که قصم خورده اید ادا می کنید؟

آقای بان کی مون بنده بخاطر دفاع از حقوق زندانیان حدود 8 ماه است که به زندان رجائی شهر تبعید کردند و در اینجا بارها و بارها نقض حقوق بشر را مشاهده کردم .بهداشت،درمان،آب و غذا در اینجا بسیار وضعیت اسفناکی دارد. آب آشامیدنی اینجا کاملا گل آلود و کثیف است . از نظر بهداشت و درمان بسیار در مضیقه هستیم . دکترهای متخصص در این زندان برای مداوی زندانی وجود ندارد و بارها و بارها دیده ام که کسانی که به دنبال حق و حقوق خود هستند بشدت از طرف مامورین زندان مورد ضرب وشتم قرار گرفته و دیده ام که هنگامی کسی را می خواهند به سلول انفرادی منتقل کنند با دستبند و پابند وی را به سلول انتقال می کنند و بارها و بارها مشاهده شده بخاطر اشتباهات روسای زندان بشدت با هم درگیر شدند و تا پای مرگ با هم جنگیدند در اینجا اگر کسی به مداوی اورژانسی احتیاج داشته باشد چنین امکانی وجود ندارد که متاسفانه ممکن است به مرگ تبدیل شود .

در چندین مورد مثل روز دوشنبه30 /01 / 1389 یکی از هم زنجیرانمان مورد ضرب وشتم بسیار شدیدی قرار گرفت و بشدت دست و پای وی و بدن او مصدوم شد. آیا این است دفاع از حقوق بشر و دفاع از حقوق زندانیان و حتی آب و حتی اینکه آب آشامیدنی زندان از چاهایی تامین می شود که در کنار این چاه ها کانالهای فاضل آب عبور کرده است و دائما زندانیان با مشکل سنگ کلیه و سنگ مثانه مبتلا هستند و دارویی هم برای درمان سنگ کلیه این عزیزان وجود ندارد و اگر کسی به هر عنوان بدنش زخمی شود و احتیاج به درمان و زدن بخیه داشته باشد باید هزینه آن را که بسیار کزاف است خود پرداخت کند و اگر نه مداوا نمی شود و همچنین به خاطر هتک حرمت زندانیان و نرسیدن به معالجه به موقع اعصاب و روان آنها با مشکلات کاملا جدی روبرو می شوند .

لذا از شما ریاست محترم سازمان ملل متحد که برای بازدید از کشور باستانی ایران عزیزمان دیدن می فرمایید خواهشمندم برای حل پاره ای از مشکلات زندانیان رجائی شهر کرج دیدن فرمایید شاید دیدن شما از این زندان مشکلات زیادی از زندانیان در بند این زندان بخصوص زندانیان سیاسی تا حدودی برطرف شود از اینکه از کشور باستانی و عزیز ایران قصد دیدار دارید کمال سپاسگزاری را دارم .

زندانی سیاسی مهدی اسلامیان

سالن 1 بند 1 زندان گوهردشت کرج

02 / اردیبهشت / 1389

گزارش فوق به دبیر کل سازمان ملل ارسال گردید

http://pejvakzendanyan.blogfa.com

pejvak_zendanyan10@yahoo.com

pejvakzendanyan@gmail.com

Tel. : 0031620720193

بیانیه جمعی از زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج بمناسبت روز جهانی کارگر

11 اردیبهشت روز بزرگداشت خیزش کارگری برای احقاق حقوق اولیه شان می باشد . آن روز کارگران برای تحقق مطالبات عدالتخواهانه به پا خواستند و شهید دادند . خیزش آن روز آنها نتیجه داد .

امروز در کلیه کشورهای توسعه یافته حتی در کشورهای در حال توسعه عدالت و آزادیهای اجتماعی حقوق شهروندی کار برای همه ،تنظیم اوقات فراغت ،بیمهای اجتماعی ،بیکاری جزء لاینفک زندگی اجتماعی و حقوق اولیه آنها است.

مبارزات کارگران عدالت خواه و زحمت کش کشور ما برای کسب عدالت ،آزادی ،حق انتخاب شغل ،تشکیل صنوف اتحادیه و سندیکاهای کارگری و محدودیت ساعت کاری یک وعده کار برای همه که بتوانند زندگی روزمره خود و خانواده را بچرخانند سالهاس در برابر مستبدهای حاکم در کشورمان ادامه دارد.

تاکنون تنها پاسخی که رژیم های حاکم به این خواسته های بر حق ملت ما داده اند سرکوب بوده است و شاهد آن زندانی شدن منصور اسالو رئیس سندیکای کارگری شرکت واحد است که در زندانها دست از سر او برنداشته و هر روز او را به جایی منتقل می کنند.

ما این روز بزرگ را به تمامی کارگران جهان بویژه کارگران ایران وسندیکای شرکت واحد به رهبری منصور اسالو تبریک می گوییم و امیدوارم که با تلاش پیگیر مردم ایران روزی ما هم به آزادیهای سیاسی ،اجتماعی دست یابیم و از عموم ملت ایران برای حمایت از کارگران در روز جهانی کارگر 11 اردیبهشت ماه در تهران و شهرستانها به خیابانها آمده و اعتراضات گسترده خود را به بی عدالتی ،فقر،اخراجهای گسترده و سلب حقوق اولیه کارگران ایران ابراز دارند

بیانیه جمعی از زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج

2 اردیبهشت 1389

انتشار:فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران

http://pejvakzendanyan.blogfa.com

pejvak_zendanyan10@yahoo.com

pejvakzendanyan@gmail.com

Tel. : 0031620720193

نامه ای از خاک ایران به دبیر کل سازمان ملل متحد آقای بان کی مون

دبیر کل محترم سازمان ملل آقای بان کی مون

شنیده ام که به خاک ما به مهمانی می آید ،مثلا که بساطی برپا است که برای شما چشمگیر باشد و در شان شما باشد ولی چشمان تیز بین شما حتما آنچه را خواهد دید که مردم می خواهند.

آقای بان کی مون ،اگر روی نقشه دیده اید ایران همانند گربه ای نشسته است ببینید اما باور نکنید .چرا که عزیزان در غل و زنجیر بی عدالتیهای کشور ما پایه های ایستاده این گربه اند وگر نه سالها پیش ایران به یغما رفته بود . اما متاسفانه همین عزیزان به شهرهای مختلف تبعید شده اند و با هر نوع آلودگیها و نداشتن بهداشت و جای نامناسب دست و پنجه نرم می کنند .

در حال حاضر اوین که آوازه بدنامی و نامناسبی سلولها و بهداشت آن همۀ کره زمین را فرا گرفته است نسبت به سایر زندانهای ایران بهتر است. لطفا بازدیدی از زندان رجائی شهر پر از شپش و سوسک و حتی آب آلوده کافی برای بهداشت ندارند بنمایید.

زندان کرمان که زندانیان سیاسی آنرا در بین بدترین قاتلان و بدکاران نگهداری می شوند، در زندانهای سنندج و غیره که زندگی در آنها طاقت فرسا است و الان ما به یاد جگرگوشه هایمان ،مرگ در ایران برایمان شادی است . چرا باید بهترین باسوادترین و انسان ترین ها ستاره دار شوند و با هزاران کلام مخرب تحقیر کننده و انگهایی که فقط از این رژیم بر می آید، آنها را در قفس کنند. تا به حال هیچ کس از عزیزان نیامده که به درد ما نیز مرهمی بگذارد.

انسان وارانه از شما تقاضا می کنیم و باور کنید که چشم امید ما به دری است که شما از آن وارد خواهید شد نگذارید عزیزان ما در زندان وطن خودشان بپوسند و همراه آنها ما در بیرون ببینیم و بمیریم اما چون سمت و مقامی نداریم هیچ عددی محسوب نشویم .

زینب صارمی فرزند زندانی سیاسی محکوم به اعدام

29 فروردین 1389

درخواست فوق به دبیر کل سازمان ملل متحد ارسال گردید

انتشار:فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران

http://pejvakzendanyan.blogfa.com

pejvak_zendanyan10@yahoo.com

pejvakzendanyan@gmail.com

Tel. : 0031620720193

تجمع شبانه تعداد زیادی از خانواده های دستگیر شدگان در مقابل زندان اوین

بنابه گزارشات رسیده به "فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران" ده ها نفر از خانواده ها ی زندانیان سیاسی در مقابل زندان اوین تجمع کردند و خواستار آزادی فوری و بی قید وشرط عزیزان خود شدند.

روز شنبه 4 اردیبهشت ماه از حوالی ساعت 20:45 خانواده های زندانیان سیاسی در مقابل زندان اوین تجمع کردند و خواستار آزادی عزیزان خود شدند . خانواده ها علیرغم بارندگی به تجمع اعتراضی خود ادامه دادند و هر لحظه که این تجمع ادامه می یافت بر تعداد تجمع کنندگان افزوده می شد.

خانواده ها بدلیل بارندگی در زیر پل تجمع کرده بودند. تعداد زیادی از خانواده ها علیرغم سپردن وثیقه برای عزیزانشان ولی هفته ها است که از آزادی آنها خوداری می کنند.همچنین در میان زندانیان سیاسی تعدادی هستند که زمان بسیار کوتاهی به پایان محکومیت آنها باقی مانده است ولی بازجویان وزارت اطلاعات از آزادی آنها ممانعت می کنند.

تجمع اعتراضی خانواده ها تا لحظه انتشار خبر همچنان ادامه دارد و گفته می شود این تجمعات در روزهای آینده ادامه خواهد یافت.

فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران
04 اردیبهشت 1389 برابر با 24 آپریل 2010

http://pejvakzendanyan.blogfa.com

pejvak_zendanyan10@yahoo.com

pejvakzendanyan@gmail.com

Tel. : 0031620720193

پرونده سازی جدید علیه فعال دانشجوئی نادر احسنی

بنابه گزارشات رسیده به "فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران" فعال دانشجوئی نادر احسنی علیرغم اینکه اخیرا دستگیر و در زندان بسر می برد.بازجویان وزارت اطلاعات قصد گشودن پرونده جدیدی علیه او را دارند.

روز پنجشنبه 2 اردیبهشت ماه طی احظاریه که به خانواده آقای احسنی ابلاغ شد در آن ذکر شده است که نادر احسنی پس از رویت آن ظرف 3 روز خود را باید به شعبه 3 امنیت دادگاه انقلاب مستقر در زندان اوین که رئیس آن فردی بنام بیگی است معرفی کند. این در حالی است که فعال دانشجوئی نادر احسنی از روز 30 فروردین ماه پس از مراجعه به دادگاه انقلاب دستگیر و به بند 350 زندان اوین منتقل شد.خانواده آقای احسنی از گرفتن احظاریه خوداری کردند و به آنها اعلام کردند که باید به وکیل وی مراجعه کنند.

فعال دانشجوئی نادر احسنی شب 19 بهمن ماه در طی یورشهای گسترده در سطح تهران همراه با خواهرش خانم الهام احسنی دستگیر و به بند 209 زندان اوین منتقل شد آنها چندین هفته در بند 209 تحت شکنجه های شدید روحی و جسمی چند بازجو و از جمله آنها فردی با نام مستعار علوی از سربازجویان وزارت اطلاعات قرار داشتند. آقای نادر احسنی در آن زمام سرباز بود و در پادگان بسر می برد . به نظر می آید که بازجویان وزارت اطلاعات با این احضاریه قصد گشودن پرونده جدید علیه او و فشار روحی علیه خانواده وی را دارند.

بازجویان وزارت اطلاعات که در حال حاضر تمامی مراحل به اصطلاح قضائی را در دست گرفته اند از دستگیری،بازجوئی و شکنجه وحشیانه جسمی وروحی،گرفتن اعترافات دروغین زیر شکنجه ، پرونده سازی با نسبت دادن اتهامات دروغین و صدور احکام غیر انسانی را به عهده دارند.همکاران سابق آنها که در حال حاضر با عناوینی مانند بازپرس و قاضی در دادگاه انقلاب ظاهر می شوند همان برخورد های وحشیانه و غیر انسانی بازجوها را با دستگیر شدگان دارند.

لازم به یادآوری است نادر احسنی در تاریخ 11 آذر ماه 1386 از جلوی منزل شخصی پدرش توسط مامورین وزارت اطلاعات ربوده شد و به سلولهای انفرادی بند 209 زندان اوین منتقل شد. آقای احسنی به مدت 68 روز در بند 209 زندان اوین زندانی بود، که 58 روز آن را در سلولهای انفرادی بسر برد. او در طی این مدت تحت وحشیانه ترین شکنجه های جسمی و روحی بازجویان وزارت اطلاعات قرار داشت.سپس بر اثر فشارهای بین المللی و به قید وثیقه 100 میلیون تومانی آزاد شد.آقای احسنی توسط فردی بنام محمد مقیسه ای(معروف به ناصریان از اعضای کمسیون قتل عام زندانیان سیاسی سال 1367) رئیس شعبه 28 دادگاه انقلاب مورد محاکمه قرار گرفت و به 1 سال زندان محکوم شد. شعبه 36 دادگاه تجدید دادگاه انقلاب که ریاست آن را فردی بنام احمد زرگر از بازجویان سابق وزارت اطلاعات به عهده دارد عین حکم دادگاه بدوی را مورد تایید قرار داد.

فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران،پرونده سازی جدید بازجویان و زارت اطلاعات علیه این فعال دانشجویی را محکوم می کند و از کمیسر عالی حقوق بشر و سایر مراجع بین المللی خواستار ارجاع پرونده نقض حقوق بشر این رژیم به شورای امنیت سازمان ملل متحد برای گرفتن تصمیمات لازم اجرا است.

فعالین حقوق بشر ودمکراسی در ایران
04 اردیبهشت 1389 برابر با 24 آپریل 2010

گزارش فوق به سازمانهای زیر ارسال گردید:

کمیساریای عالی حقوق بشر

کمسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا

سازمان عفو بین الملل

http://pejvakzendanyan.blogfa.com

pejvak_zendanyan10@yahoo.com

pejvakzendanyan@gmail.com

Tel. : 0031620720193

زندانیان سیاسی خواستار ملاقات بان کی مون با آنها و خانواده هایشان شدند

بنام خدا

آقای بان کی مون رئیس محترم سازمان ملل متحد ،پیش از این قطعا راجع وضعیت حقوق بشر و شرایط زندانها و زندانی ها در ایران گزارشهای زیادی دریافت کرده اید .

لذا اکنون که گفته می شود در آستانه سفر به ایران هستید لازم می دانیم که وضعیت حقوق بشر و بطور خاص شرایط زندان ها را هم به عرضتان برسانیم تا پیگیری نمایید.

چرا که شرایط زندان چه به لحاظ تعداد زندانیها که معمولا 4 تا 5 برابر ظرفیت آن است و چه به لحاظ بهداشت و امکانات درمانی و همین طور حقوق زندانیان در زندانها، مراحل دستگیری ،بازجویی ،محاکمه های دور از شائن انسانیت و تلاش برای بد نام کردن آزاد شدگان از مصادیق نقض حقوق بشر می باشد .

در اینجا حتی صحبت کردن هم در باره موارد فوق جرم محسوب می شود و منجر به حبس انفرادی ، قطع تلفن و ملاقات و حتی تشکیل پرونده جدید و پیگرد قضائی می گردد .

بویژه در اینحا زندان گوهردشت در کرج علاوه بر عدم رعایت حداقل های حقوقی ،تفکیک جرایم نیز انجام نمی گردد و همۀ جرایم در شرایط تراکمی وخامت باری در یک جا نگهداری می شود . وضعیت بهداشت روانی و جسمی و محیطی در شرایط فلاکت باری قرار دارد.

لذا از شما انتظار داریم که برای تهیۀ گزارشی از موارد فوق و صدها موارد دیگر که ذکرشان در اینجا میسر نیست در ملاقات با زندانی های گوهردشت کرج و خانوادهای آنها تلاش نمایید.

جمعی از زندانی های سیاسی گوهردشت

02 اردیبهشت 1389

گزارش فوق به دبیر کل سازمان ملل ارسال گردید

انتشار: فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران

http://pejvakzendanyan.blogfa.com

pejvak_zendanyan10@yahoo.com

pejvakzendanyan@gmail.com

Tel. : 0031620720193